روانشناسی در دانشگاه شیکاگو در یک دهه گذشته عشق را از دریچه علوم اعصاب مورد مطالعه قرار داده است.ایشان توضیح میدهد که فرایند عاشق شدن شامل چندین تغییر پیچیده است،به خصوص در سیستم پاداش مغز.به طور خاص،در یک بررسی در سال2012،روانشناسان دانشگاه یوتا،متوجه شدند که فعایت های دو ناحیه در مغز یعنی منطقه شکمی(VTA) وهسته دم دار(caudate nucleus)با احساسات عاشقانه در ارتباط است.این مناطق نقش مهمی در مسیر پاداش ایفا میکنند و باعث تولید دوپامین هستند که در ایجاد احساس خوب نقش دارد.
به عبارت دیگر در مراحل ابتدایی عشق،فرد عاشق در تب و تاب دیدار یار است ،چرا که او باعث میشود که فرد عاشق احساس خوبی داشته باشد و این احساسات در طول زمان همچنان ادامه دارد.همچنین تحقیقات عصب شناختی نشان میدهند که هنگامی که شما عاشق هستید و تا زمانی که رابطه رضایت بخش با معشوق خود دارید،با فکر کردن در مورد او نه تنها احساس خوبی میکنید بلکه این احساس خوب میتواند علیه درد،استرس وسایر احساسات منفی باشد.
اگرچه ممکن است عشق کوتاه مدت با عشق طولانی مدت فرق داشته باشد ولی مغ ما ممکن است لزوما این تفاوت را نداند.در مطالعه ای،شرکت کنندگانی که به طور متوسط 21سال ازدواج کرده بودند و هنوز هم احساس عشق پرشوری نسبت به یکدیگر داشتند،فعالیت های مشابه در مناطق مغزی غنی از دوپامین مانندVTA را نشان دادند درست مانند افرادی عاشقی که تازه با هم آشنا شده بودند.
این الگوهای عصبی عاشقانه در بین جنس های مختلف،فرهنگ ها وگرایش های جنسی مختلف یکسان است.اما،در انواع مختلف عشق مانند عشق رمانتیک و عشق که فقط احساس دوستی بدون رابطه جنسی وجود دارد،ممکن است یکسان نباشد.مطالعات نشان میدهند فرآیندهای عصبی مسوول جذب و میل جنسی میتوانندهمراه و گاهی اوقات با عشق رمانتیک هم پوشانی داشته باشند.
با این حال هیچ مطالعه ای تا به امروز وجود نداشته که فرایند های مغزی را در فرد یا افرادی و در مراحل مختلف احساسی و عشق زندگی آنها دنبال کرده باشد تا تعیین کند که آیا تغییرات عصبی ای در طول زمان در این افراد رخ میدهد؟کارشناسان در حال حاضر در تلاش برای پر کردن این شکاف در درک ما هستند.تحقیقات آینده به احتمال زیاد بر روی فرایندهای مغز در احساسات مختلف عاشقانه:عشق به خانواده،دوستان،عاشق مکان یا چیزی بودن در افراد مختلف تمرکز خواهد داشت.
منبع: scientificamerican
